محمدمهدی مظفری- شماره های " دنیای فوتبال " و " کیهان ورزشی " فرش خونه ی مامان بزرگ شده بود. دایی پیام که تنها چند سال از من بزرگتر بود با قیچی به جون عکسهای رنگی مجلات افتاده بود و من با حسرت ته مونده عکسهای سیاه و سفید ستاره ها رو یواشکی برای خودم زیر فرش میزدم. دایی عاشق دیگو و آلبی سلسته بود و البته با رود گولیت و نارنجی ترین پیراهن دنیا هم کم حال نمیکرد. عشق دیگو و آرژانتین واگیر داشت و من رو برای همه عمر آلوده کرد.
هما گویا/ سی و یک نما - جام جهانی بود و آرژانتین سال 78 و ترانه ای که "الیویا نیوتن جان "می خواند: "آرژانتین!برای من گریه نکن".Dont Cry For Me Arjentina و همان زمان زمزمه ظهور بازیکن جوانی که بعد از" پله"، لنگه اش نیامده بود و پیش از آن هم در جام جهانی فوتبال جوانان زیر بیست سال فوتبال دنیا را به وجد آورده بود.
هما گویا / سی و یک نما - وقتی تلویزیون را برای دیدن این بازی فوتبال روشن کردم، شوکه شدم. فکر می کردم خدای نکرده اتفاق جانی برای یکی از بازیکن ها یا کادر فنی تیم پرسپولیس افتاده، اما با شتیدن صدای عیسی آل کثیر و ارتباط زنده ی تلفنی او با برنامه، گرچه بسیار متاسف شدم اما نفس راحتی کشیدم.
سی و یک نما –ماجرا تارگی ندارد اما شاید از آشنائی دیوید بکام با ویکتوریا آدامز خواننده گروه محبوب "اسپایس گرلز" و ازدواجشان به اوج رسید. به هر حال از یک جائی ورزشکاران بخصوص فوتبالیست ها حس کردند که جذابیت بازیشان با عکس های خصوصی در کنار چهره های معروف هنری یک امتیاز مضاعف برای روی جلد بودن و "خبر یک ماندن" است و این حس ویروسی بود که به بازیکن های ما هم سرایت کرد تا جائی که اگر چهره ی هنری معروف هم نباشد، همان غیر متعارف بودن ظواهرکافی است.
