نمایش موارد بر اساس برچسب: سروش صحت

هما گویا/سی و یک نما – سالن پر است از تماشاگرانی که عمدتا جوان هستند . چراغ ها خاموش می شوند و فیلم آغاز اما من انگار در سالن دیگری نشسته ام دارم فیلم «مهر مادری» می بینم. داستان همان پسر بچه ی بی پناهی که می خواست "فاطمه معتمد آریا" مادرش باشد.

هما گویا / سی و یک نما - خبر نداشتم که "سروش صحت" قرار است ساختن یک فیلم بلند سینمایی را تجربه کند، وگرچه مدت ها بود که منتظر چنین اتفاقی بودم اما نه من و نه هیچکس دیگر فکر نمی کرد که کارگردان و نویسنده ی سریال های موفق طنز تلویزیونی بخواهد چنین دراین زمینه پوست بیاندازد و ژانری درست در مقابل امضایی که از او می شناسیم پای کاری بگذارد با گردشی صد و هشتاد درجه.
البته این اتفاقی است که در میانسالی برای خیلی از فیلمسازان جهان افتاده. اتفاقی به نام تغییر ژانر درمورد فیلمسازانی که در ژانرو گونه ی خاصی تبحر دارند وشناخته شده اند.

هما گویا / سی و یک نما – بیشترین ضربه ای که این روزها ژانر کمدی در سینمای ایران( با وجود گیشه پر برکت اما محتوای بی کیفیت ) از آن متضرر می شود، جدی نگرفتن کمدی است، در حالی که یکی از سخت ترین ژانرهای سینمایی همین است که بتوان قصه ای ساده رابا ضرب آهنگی درست در« کلام و موقعیت»، طوری به چالش کشید که بدون دلزدگی مخاطب را جذب خود کند و به ورطه ی لودگی سوق داده نشود.

«قانون مورفی» به کارگردانی رامبد جوان بعد ازساخت فیلم « خوب، بد، جلف» پیمان قاسم خانی و«نهنگ عنبر2» سامان مقدماولین فیلمی است که در چند سال اخیربه این نکته توجه داشته، با این تفاوت که ساخته های پیمان قاسمخانی و سامان مقدم از یک فیلمنامه بسیار خوب برخوردار بودند اما قانون مورفی به سختی گلیمش را از این فیلمنامه متزلزل بیرون کشیده است، اما با کارگردانی رامبد جوان از این نقطه ضعف جان سالم به در برده.
اصل قانون مورفی بی آنکه مطرح و با نام «ادوارد مورفی» ثبت شود، در حقیقت قانون نانوشته ای برای هر اثر کمدی است که از آن وام می گیرد، قانونی که اوج آن را در کمدی های کلاسیک شاهد بوده ایم .
فیلم با تیتراژی انیمیشن و جذاب (بر خلاف پوستر و تیزرهایش که انتظارها را از این فیلم کم کرده بود و به نظر می رسید قرار است به دیدن یک بازی کامپیوتری بنشینیم)شروع می شود و در همان سکانس های ابتدای ما را با خود همراه می کند. سکانس هایی بسیار خوب و در حد استانداردهای روز دنیا ، که توقع مان را از فیلم بالا می برد اما تا انتها، دیگر به وجد نیم ساعت اول فیلم بر نمی گردیم. در قانون مورفی ما شاهد بازی های خوب و گاه بسیار خوب از بازیگرانی هستیم که شش دانگ در اختیار فیلم و کارگردان هستند یعنی دقیقا برخلاف اتفاقی که در فیلم قبلی رامبد جوان « نگار»، نقطه ضعف به نظر می رسید و بعضی از بازیگران ساز خودشان را میزدند.
"هادی کاظمی " یکی از بهترین های قانون مورفی است، آنقدر که افسوس می خوریم، چرا قصه ی بیشتری برای او نوشته نشده است و" سروش صحت" در یک تک سکانس به خوبی می درخشد و معلوم است که « امیر جدیدی» به عنوان نقش اول فیلم، برای ایفای شخصیت کمدی خود، بسیارجدی است.آنقدر جدی که هر بار یادآوری می کند که گرسنه است، دل مخاطب به درد می آید و تصمیم می گیرد بی توهم، از بوفه ی سینما یک ساندویج زبان با مغز همراه یک پرس سیب زمینی سرخ کرده مهمانش کند.(اشاره ای به دیالوگی از فیلم).

نکته ای هم که باید به آن اشاره شود تدوین، ریتم و قاب است که در دو ژانر کاملا متضاد  کمدی و وحشت، تاثیری مضاعف دارد و می تواند یک اثر را در جایگاهش، بالا و پایین کند که در این مورد قانون مورفی موفق بوده است و اصولا از نظر فنی به هیچ عنوان کم نمی آورد.
"امیر جعفری" همان امیر جعفری است که در شخصیت های کمدی از او سراغ داریم و از بازیش لذت می بریم، نه بیشتر و نه کمتر. با این تفاوت که نویسنده به او مجال نداده تا بهتر ازاین توانایی هایش را ابراز کند. کما اینکه در طول کار حسی از مردی که فرزندش را به گروگان گرفته اند از او نمی بینیم. انگار که یک شی قیمتی را گم کرده و این می تواند دکوپاژ کارگردان هم باشد و یا سلیقه ی او که دلش نمی خواسته کوچکترین فاصله ای از لحظات نشاط بگیرد.
نگاه به آثار سینمایی مطرح دنیا و رویدادهای اجتماعی و سیاسی در کمدی مدرن دنیا، یکی از رایج ترین بستر سازی در این ژانراست که رامبد جوان هم در قانون مورفی از آن غافل نیست. از دلقکی که به شدت ما را یاد شخصیت معروف فیلم ترسناک " IT " محصول 2016 آمریکا می اندازد تا تعقیب و گریز های دنباله دار "سریع و خشن"و یا گریم رامبد جوان با نگاهی به یکی ازنقش های "جیم کری"

حضور چهره هایی که در خندوانه دیده ایم از نکاتی است که من با سلیقه ی شخصی، به هیچ عنوان دوست نداشتم و ترجیح می دادم که کاملا از فضای "خندوانه" در قانون مورفی دور باشم و به نظرم همان امضای واژگونی بار هندوانه ها در اتوبان کافی و جذاب بود و بعد از آن ضرورتی نداشت و از طرفی، هیچیک، بازیگران قابل قبولی در فیلم نبودند به خصوص "دانیال غفارزاده" که به تجربه ی بیشتری برای بازیگری نیاز دارد.
به هر حال قانون مورفی کمدی بود که صرف نظر از بعضی شوخی ها( که بادیدن "هزار پا،ی کارگردان بزرگی چون "ابوالحسن داوودی" متوجه شدم لازمه کار کمدی این روزهاست و من درک نمی کنم)فیلمی است که از آن لذت بردم و از شاد بودن کودکان و نوجوانانی که با اشتیاق و علاقه نگاه می کردند، لذتم دو چندان شد.
فرخ (امیر جدیدی) پلیس جوانی است که به دلیل بی دست و پایی، مرتب دردسر درست می کند و در زندگی شخصی نیز چندان اقبالی ندارد و همه را به گردن قانون مورفی می اندازد که می گوید" "فردا روز بدتری است."
همسرش (آناهیتا درگاهی) از او جدا شده و به دنبال قسط های عقب افتاده مهریه است، خواهرش می خواهد ازدواج کند اما جهیزیه ندارد و حالا دردسر تازه ای موجب شده تا او را منتظر خدمت کنند. در همین موقع یکی از همکار های قدیمی (امیر جعفری) و پولداری که او هم کارش را مدتی پیش از دست داده، با او تماس میگیرد تا هر چه زودتر به شمال برود. فرخ به امید آنکه بتواند از دوستش کمک مالی بگیرد می پذیرد در حالی که دختر دوستش را یک خلافکارفراری به نام منوچهر(رامبد جوان) و دار و دسته اش گروگان گرفته و....

درحالیکه اجرای جلوه‌های ویژه کامپیوتری پُرکار «ما همه با هم هستیم» زیر نظر بهنام خاکسار ادامه دارد، اولین عکس از پژمان جمشیدی به عنوان یکی از بازیگران اصلی فیلم منتشر شد.

علی افشاری (سی و یک نما ) -شاید بتوان گفت سریال لیسانسه ها به کارگردانی سروش صحت که این شب ها ساعت 20:45 از شبکه سه به روی آنتن میرود یکی از بهترین سریال های کمدی سال های اخیر صدا و سیماست . از ویژگی های این سریال وفادار بودن به رسالت یک مجموعه طنز انتقادی است که باید در قالب شوخی، مسائل اجتماعی (در تمام دنیا مسائل سیتسی را هم شامل می شود ) را به تصویر می کشد.موردی که باید مدیران تحمل آن را داشته باشند که ظاهرا ندارند.در ادامه نگاهی به این سریال و وجه تمایزش با سایر سریال های کمدی ایرانی خواهیم داشت .

هما گویا (سی و یک نما) – در حالی که پیک پر بازدیدترین برنامه های تلویزیون مدتهاست به کارهای تولیدی و ترکیبی چون "نود" ،" ماه عسل" ، " خندوانه " و یا "دورهمی" تعلق دارد و سال هاست هیچ سریالی خیابان ها را خلوت نمی کند و فقط "پایتخت ها" و یا آنهایی که به سرپرستی قلم توانای "برادران قاسمخانی " به تازگی مغضوب شده در این میان استثنا هستند و این اواخر "نوار زرد" اقبالی برای جلب مخاطب داشته که بازهم با مخاطب دودهه گذشته فاصله دارد، سریال هایی که نام "سروش صحت" به عنوان کارکردان و یا یکی از نویسندگان در تیتراژ می آید توانسته با مخاطب چنان ارتباطی برقرار کند که این روز ها همه مشتاقانه منتظر فصل دوم سریال "لیسانسه ها" باشند.سریالی که به ما با هم خندیدن را می آموزد و البته با هم همدلی کردن را.

هما گویا (سی و یک نما) – سروش صحت و ایمان صفائی دو طنز نویسی هستند که مفهوم واقعی طنز انتقادی – اجتماعی را بلدند و از آن مهمتر دیدگاه هائی نزدیک به هم دارند که موجب می شود تا روایت قصه یکدست بماند . لیسانسه ها همکاری و دلنوشته ی تازه ی این دو در قاب تصویر سروش صحت و با حضور بازیگرانی متفاوت وبازی هائی دلنشین غنیمتی است که این شب ها روی آنتن شبکه سه تلویزیون می رود. تلویزیونی که فقر کیفیت در محتوا به رغم کمیت موجب دل نگرانی شده است.

سی و یک نما- پنج بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون با مشارکت در کمپینی به سفیران آگاهی بخشی درباره دیابت پیوستند.

هما گویا (سی و یک نما)– سروش صحت از آن دسته آدم هائی است که علاوه برلذتی که از کارها و قلمش می بریم، برای شخصیتش هم ارزش خاصی قائلیم، به او احترام می گذاریم ، از حضورش در هر جایگاهی استقبال می کنیم و روی موفقیتش تعصب داشته و داریم. آنقدر که همین حالا هم منتظریم تغییرانی در شمعدونی پیدا شود تا نگاه ها را نسبت به این مجموعه که امتیاز خاصی در کارنامه ی او ندارد، تغییر دهد. گفتنی است که تا اینجا هم شمعدونی از سریال های پر مخاطب تلویزیون بی رونق این سالها  است و نکات مثبتی از جمله بازی های خوبی که در میان قصه ای کمرنگ گم  شده از ویژگی هائی است که بیننده را به دیدن شمعدونی ترغیب می کند...