نمایش موارد بر اساس برچسب: نقد فیلم

عادل متکلمی آذر (سی و یک نما)- لاسلو نمش مجارستانی، در فیلم "پسر شائول" که سال گذشته توانست اسکار بهترین فیلم خارجی زبان را از آن خود کند، روایت کاراکتری را بازگو می کند که با چیرگی خاص وی، تبدیل به سوژه ای برای بیان ذهنیات خود نمش می شود، به جای اینکه دانسته هایی از خود کاراکتر برای تماشاگر به تصویر بکشد. نمش در توجیه این کارش می گوید: «او چهار ماه در آنجا کار کرده و از این رو، توانایی مشاهده وحشت را از دست داده و چون به این اتفاقات عادت کرده، بیش از این قساوت ها را نمی بیند.»

ریحانه محمودی (سی و یک نما)- گول شباهت اسمی"اژدها وارد می شود" با فیلم معروف بروس لی به همین نام را نخورید. آن چه در این فیلم می بینید فراتر از زد و خورد های رزمی ست. اگر به دنبال شباهت هستید بهتر است به فیلم "اسرار گنج دره ی جنی" ابرهیم گلستان (پدربزرگ مانی حقیقی کارگردان فیلم) رجوع کنید. فیلمی  با روایت داستان مردی که گنجی می یابد و ثروتمند می شود و البته همان ثروت منجر به نابودی اش خواهد شد. فیلمی که در همان دوران مورد غضب سیستم و ساواک قرار گرفت، تا جایی که تمام نسخه های آن نیز از بین برده شد.

سی و یک نما- "بدون مرز" اولین اثر فیلمساز جوان ایرانی امیرحسین عسگری است که موفق به کسب جایزه بهترین فیلم آینده آسیایی در بیست و هفتمین جشنواره فیلم توکیو شده و روایتگر داستان پسری گمنام دریک منطقه مرزی جنگ زده است. موضوع فیلم بیشتر فصل مشترك کسانی است که جنگ را از نزدیک لمس کرده اند و حقایق جهانی که فراتر از سن، جنسیت، ملیت و حتی زبان است.

سی و یک نما* - بدون شک اگر فیلم‌های «زودیاک» و «همه مردان رئیس‌جمهور» را دیده باشیم، با دیدن فیلم «اسپات‌لایت»، بیشتر ارجاع‌های ذهنیمان به سوی این دو فیلم سوق پیدا می‌کند. طرفه این که هر سه فیلم بر مبنای داستانی واقعی ساخته شده است و هر سه فیلم هم در فضای روزنامه‌نگاری آمریکا می‌گذرد.

سی و یک نما – جک (جاکوب ترمبلی) امروز پنج ساله می‌شود. او بعدها می‌فهمد که پنج سالگی چه نقطه‌ی عطفی در زندگی اوست. نقطه‌ای که در حقیقت شروع زندگی او محسوب می‌شود. امروز هم مثل روزهای دیگر است. او و مادرش تنها واقعیتی هستند که وجود دارند. شاید "نیک پیر" هم واقعی باشد. همان موجودی که هر وقت درب "اتاق" بدون پنجره که تنها یک روزنه‌ی سقفی دارد را باز می‌کند، جک باید در کمد مخفی شود و آن شب را در آنجا بگذراند.

عادل متکلمی آذر (سی و یک نما)- هو شیائو شین، در ساخت اثر زیبای جدیدش سراغ اساطیر و مناظر چینی و تایوانی رفته تا فیلمی بازتاب دهنده آن حال و هوا را خلق کند. در اثرش سعی کرده تا غنای شاعرانه فیلم را نیز حفظ  و تا واپسین لحظات فیلم شعر خودش را بسراید.

از سری برنامه های نقد چهار می توان برنامه "نقد فیلم" را نام برد که با هدف نقد و بررسی آثار روی پرده سینمای ایران و با حضور کارگردان اثر و منتقد سینما پخش می شود.این برنامه فردا میزبان نیکی کریمی خواهد بود و قصد دارد به نقد و بررسی آخرین فیلم سینمایی ساخته شده وی یعنی "شیفت شب" بپردازد.

هما گویا (سی و یک نما) - جامه دران یکی ازمعدود فیلم هائی بود که در جشنواره فجرسال گذشته از آن لذت بردم و برای من که سالهاست در مورد بی توجهی به پتانسیل ادبیات معاصر وقصه گو که می تواند بستر مناسبی برای جبران کم بضاعتی در فیلمنامه های سینمای ما باشد، دل می سوزانم، دلگرمی خوبی بود. بخصوص که نسخه ی وفادارانه تری از اقتباس قبلی ناهید طباطبائی یعنی "چهل سالگی" به نظر می رسید.

سی و یک نما - "نقد سینما" از زیرمجموعه برنامه های "نقد چهار" به تهیه کنندگی علی سلیمانی که پنجشنبه شب‌ها ساعت ۲۳ از شبکه چهار سیما پخش می‌شود، آمده تا برنامه ای خوب و مخاطب پسند شود و اگرچه برنامه قدیمی دیگری هم حول محور کارشناسی و ارزیابی سینمای ایران به نام "هفت" در این زمینه فعالیت می کند، اما هر یک با رویکردهای متفاوت این حوزه را بررسی می کنند، به طوری که برنامه "نقد سینما" در موازات سری جدید برنامه "هفت" به نقد و بررسی سینما می پردازد و نگاهی متفاوت،دوستانه تر و بی حاشیه تر به این هنر دارد. حال این برنامه فردا ساعت 23 به نقد و بررسی فیلم سینمایی "جامه‌دران" با حضور حمید رضا قطبی کارگردان و آنتونیو شرکاء منتقد خواهد پرداخت.گفتنی استداستان فیلم سه اپیزودی "جامه‌دران" داستان زنی به نام شیرین را روایت می کند که در مراسم ختم پدرش به روابط جدیدی در زندگی او پی برده و حقایقی تازه را کشف می‌کند.

هما گویا (سی و یک نما)- چهارشنبه اما نه 19 اردیبهشت در آخرین سانس نمایش فیلم، به سالن "متروپل" مجتمع سینمائی کورش آمده ام. بیشتر صندلی های سالن پرشده و در این وانفسای گیشه سینماها جای خوشحالی دارد. دوست ندارم تقویم را ورق بزنم. دوست ندارم فکر کنم که جلیلوند با چه نگاهی این تاریخ و این عنوان را انتخاب کرده است. آمده ام که یک فیلم را ببینم که شنیده ام به دیدنش می ارزد. بیشتر صندلی های سالن پر است و در این وانفسای گیشه سینماها و دادن آمارهای غلط، استقبال از فیلمی که یکی از اصلی ترین ارکان جلب مخاطب عام یعنی سرگرمی و تفریح را ندارد برایم خوشحال کننده است. فیلمی که اشکت را در نمی آورد اما فکرت را به شدت مشغول می کند و رگ غیرتت را به جوش می آورد.خوشحالم چرا که بعد از مدت ها فیلمی می بینیم که ذهنم را به عنوان یک انسان درگیر می کند. فیلمی که قصه گو نیست اما روایت می کند ، پیچیده نیست اما به پیچیده ترین شکل تو را به چالش می کشد، روایتش خطی نیست اما از این شاخه به آن شاخه نمی پرد، شروع و پایان دارد و با صفت جعلی "پایان باز" قیچی نمی شود.