سی و یک نما - روز گذشته تقریبا تمام رسانه‌ها در رابطه با حضور تارانتیتو و استقبال کم‌نظیر از او در جشنواره کن؛ بیست وپنج سال پیش از این را یادآوری کردند. زمانی که تارانتینو در حالی نخل طلای کن را به دست آورد که رقیبی چون کیشلوفسکی را با فیلم "قرمز" از سه‌گانه‌اش داشت و هنوز هم این علامت سوال جلوی انتخاب کن در بیست و پنج سال پیش قرار دارد، چرا که تقریبا وزنه‌ی نگاه‌های مثبت همچنان به فیلم "قرمز" سنگین‌تر از "پالپ فیکشن" است. اما شکی نیست که پالپ فیکشن (داستان عامه‌پسند) یکی از بهترین و ماندگارترین فیلم‌های تاریخ سینماست که امضای فیلمسازی را دارد که اگر نامش هم در تیتراژ فیلمهایش نباشد، اما از روی ردپایش می‌توانیم حدس بزنیم که این فیلم ساخته‌ی اوست.
و حالا پس از 25 سال او آنچنان در جشنواره کن مورد استقبال قرار گرفته که انگار می‌خواهند بابت هو کردنش که شاید ربطی به او نداشته، از او عذرخواهی کنند.
سی و یک نما - کوئنتین تارانتینو در آستانه ساخت دهمین پروژه سینمایی خود است که به گفته‌اش، آخرین فیلم بلند او خواهد بود. اسم فیلم «منتقد فیلم» و در حال و هوای اواخر دهه ۱۹۷۰ در لس آنجلس با مرکزیت یک زن تاثیرگذار روایت می‌شود.
سی و یک نما – از دهه نود با عنوان آخرین دهه بزرگ آمریکا توصیف می کنند. دهه ای خوشبینانه که بعد از آن حملات تروریستی 11 سپتامبر، حمله به عراق و سقوط مالی 2008 اتفاق افتاد و قرن 21 را تعریف کرد. دهه نود برای سینما نیز دهه خوبی بود. به ویژه سال های 1994 و 1999 که دو سال مهم برای ساخت بزرگترین فیلم های دهه بودند، فیلم های شاخصی مانند «باشگاه مشت زنی»، «رهایی از شاوشنگ»، «ماگنولیا»، «چشمان کاملا باز و بسته»، «فارست گامپ» و فیلم های بسیار دیگر.
عادل متکلمی آذر /سی و یک نما – دهه ۹۰ دوره‌ای متفاوت و شگفت‌انگیز برای سینما بود. در این دهه فیلم‌ها و کارگردان‌هایی پا به دنیای سینما گذاشتند که لذت سینما و فیلم دیدن را دو چندان کردند.
عادل متکلمی آذر(سی و یک نما)- ماندگاری فیلم ها در تاریخ می تواند دلایل متعددی داشته باشد، بازی یک بازیگر در انتقال احساسات می تواند فیلم را قابل تحسین کند، اجرای تکنیک های فیلمبرداری خاص می تواند فیلم را از لحاظ بصری دیدنی نماید، عکاسی، تدوین و موسیقی نیز می تواند بر جذابیت فیلم بیفزاید اما در این بین شاید فصاحت بیانی ظریفی که در فیلم ها استفاده می شود کارکرد مهمی در ماندگاری فیلم داشته باشد.
سی و یک نما- با سیری از اکنون به گذشته می بینیم که آکادمی اسکار مصون از خطا نبوده است. بالاخره هر چه باشد اعضای آن انسان هستند و دچار لغزشهایی نیز می شوند. اما بعضی اوقات آکادمی سهم عادلانه برخی فیلم های بزرگ را نادیده گرفته است فیلم های بزرگی که حالا ما در برنده شدن آنها و لیاقت شان شکی به خود راه نمی دهیم. در این فهرست پانزده فیلمی را می بینید که نامزد دریافت جایزه بهترین فیلم اسکار شده اند اما هرگز برنده جایزه بهترین فیلم نشده اند.
