سی و یک نما - روز گذشته تقریبا تمام رسانه‌ها در رابطه با حضور تارانتیتو و استقبال کم‌نظیر از او در جشنواره کن؛ بیست وپنج سال پیش از این را یادآوری کردند. زمانی که تارانتینو در حالی نخل طلای کن را به دست آورد که رقیبی چون کیشلوفسکی را با فیلم "قرمز" از سه‌گانه‌اش داشت و هنوز هم این علامت سوال جلوی انتخاب کن در بیست و پنج سال پیش قرار دارد، چرا که تقریبا وزنه‌ی نگاه‌های مثبت همچنان به فیلم "قرمز" سنگین‌تر از "پالپ فیکشن" است. اما شکی نیست که پالپ فیکشن (داستان عامه‌پسند) یکی از بهترین و ماندگارترین فیلم‌های تاریخ سینماست که امضای فیلمسازی را دارد که اگر نامش هم در تیتراژ فیلمهایش نباشد، اما از روی ردپایش می‌توانیم حدس بزنیم که این فیلم ساخته‌ی اوست.
و حالا پس از 25 سال او آنچنان در جشنواره کن مورد استقبال قرار گرفته که انگار می‌خواهند بابت هو کردنش که شاید ربطی به او نداشته، از او عذرخواهی کنند.
سی و یک نما - کوئنتین تارانتینو یکی از مشهورترین کارگردانان نسل خودش است، اما تأثیر وی به‌عنوان فیلمنامه‌نویسی که مونولوگ‌های شیکش، فرهنگ پاپ را به حد اعلای خود رسانده، نادیده گرفتنی نیست. تارانتینو برای ارائه دیالوگ‌های به یاد ماندنی خود، شخصیت‌های بی‌شماری را با ویژگی‌های منحصر به فرد ساخته که اغلب بازسازی قهرمانان جوانی‌اش در سینما هستند. تارانتینو «کشتن» استنلی کوبریک را در «سگ‌های انباری»، «بانوی خون برفی» توشیا فوجیتا را در «بیل را بکش»، و وسترن تلویزیونی کلاسیک را در «روزی روزگاری در هالیوود»، با توانایی منحصربه‌فردی بازسازی کرده است. در این مطلب بهترین شخصیت‌های روی پرده تارانتینو را از اولین فیلم تا آخرین اثرش، بدون ترتیب خاصی انتخاب کرده‌ایم. با ما همراه باشید.
سی و یک نما - ساموئل ال جکسون تنها یک بار نامزدی اسکار را در کارنامه کاریش تجربه کرده است، آن هم برای بازیگر نقش مکمل برای فیلم «داستان عامه پسند» کوئنتین تارانتینو. واقعا انصاف نیست و حق دارد عصبانی باشد.
سی و یک نما – از دهه نود با عنوان آخرین دهه بزرگ آمریکا توصیف می کنند. دهه ای خوشبینانه که بعد از آن حملات تروریستی 11 سپتامبر، حمله به عراق و سقوط مالی 2008 اتفاق افتاد و قرن 21 را تعریف کرد. دهه نود برای سینما نیز دهه خوبی بود. به ویژه سال های 1994 و 1999 که دو سال مهم برای ساخت بزرگترین فیلم های دهه بودند، فیلم های شاخصی مانند «باشگاه مشت زنی»، «رهایی از شاوشنگ»، «ماگنولیا»، «چشمان کاملا باز و بسته»، «فارست گامپ» و فیلم های بسیار دیگر.
عادل متکلمی آذر /سی و یک نما – دهه ۹۰ دوره‌ای متفاوت و شگفت‌انگیز برای سینما بود. در این دهه فیلم‌ها و کارگردان‌هایی پا به دنیای سینما گذاشتند که لذت سینما و فیلم دیدن را دو چندان کردند.
عادل متکلمی آذر (سی و یک نما)- هشتمین فیلم کوئینتین تارانتینو، درباره مردمی است که عملا جایی نمی روند ودر جایی که تقریبا همه چیز گامی به سوی رقص صحنه آخر فیلم دارد مستقر می شوند.
دنیا زشت و پست است و آمریکا اصلا آن چیزی نیست که به خاطرش کلی از آن تعریف و تمجید می کنند، ولی آیا زیبا نیست که آمریکا هنوز می تواند خود را به ایمان به چیزهایی اصیلی نظیر تصویر آرمانی شده لینکلن وادارد؟ فیلم هشت نفرت انگیز با نگاه دوباره به دنیای زندگان و زمان حال تمام می شود، در حالی که به یک حس امیدواری مفرط دست یافته است.
سی و یک نما- همیشه نحوه برگزاری آکادمی اسکار در هر سال جذاب بوده است. فیلم هایی با ژانرهای مختلف در طول سال ساخته می شوند و از میان آنها نامزدهایی به عنوان بهترین فیلم در اسکار انتخاب می شوند تا از میان آنها کی برگزیده شود و در بین رای دهندگان به این فیلم های نامزد همواره تمایل به انتخاب موضوعات قدیمی و رای دادن ها به صورت محافظه کارانه بوده است.
سی و یک نما- با سیری از اکنون به گذشته می بینیم که آکادمی اسکار مصون از خطا نبوده است. بالاخره هر چه باشد اعضای آن انسان هستند و دچار لغزشهایی نیز می شوند. اما بعضی اوقات آکادمی سهم عادلانه برخی فیلم های بزرگ را نادیده گرفته است فیلم های بزرگی که حالا ما در برنده شدن آنها و لیاقت شان شکی به خود راه نمی دهیم. در این فهرست پانزده فیلمی را می بینید که نامزد دریافت جایزه بهترین فیلم اسکار شده اند اما هرگز برنده جایزه بهترین فیلم نشده اند.
