سی و یک نما - در اواسط دهه 90، پسری نابغه وارد سینمای آمریکا شد. منتقدان و طرفداران مدتها تلاش کرده اند تا او را طبقه بندی کنند و بر روی آثار او برچسب بزنند، اما او به عنوان فیلمساز نشان داد که نباید به هیچ ژانری محدود شود. پل توماس اندرسون به معنای واقعی کلمه نویسنده است. نابغه ای تمام عیار که فیلمنامه های خود را می نویسد، و حتی مدیر فیلمبرداری فیلم هایش می شود و با تسلط فیلمسازی می کند.
سی و یک نما - «اسپنسر» پوسترهای جدیدی از پنج شخصیت اصلی خود منتشر کرد. کریستن استوارت در نقش پرنسس دیانا؛ جک فارتینگ در نقش پرنس چارلز؛ تیموتی اسپال در نقش سرگرد آلیستار گرگوری؛ سالی هاوکینز در نقش مگی، آرایشگر سلطنتی دیانا؛ و شان هریس در نقش سرآشپز دارن مک گریدی.
سی و یک نما - «ونوم: بگذارید کارنیج بیاید» در اولین نمایش خود به 90.1 میلیون دلار رسید و رکورد جدیدی را ثبت کرد. این نتیجه ای چشمگیر برای نجات سینماها و نمایش قدرت مارول در گیشه ها است.
الهام چنانی - نمايش نامه ی "چه كسي از ويرجينيا وولف مي ترسد؟" يكي از آثار مطرحِ ادوارد فرانکلین آلبي، درام نويسِ شهیر آمريكایی است که با تاثیر از تئاتر ابزورد به نقد روابط انسانی در جامعه ی خودش می پرداخت.
سی و یک نما - فیلم کوتاه «قصه پله‌ها» برنده جایزه اصلی جشنواره فیلم و عکس جشنواره فیلم سلسله شد.
سی و یک نما - انتخاب عنوانی برای یک فیلم که پیش از این معرف فیلم ایرانی دیگری بوده، از اول نیز چندان مناسب به نظر نمی رسید و تغییر نام فیلم جدید بهرام بیگی تصمیم درستی است.
سی و یک نما – به گفته دو منبع آگاه از پروژه، استودیو اپل امتیاز فیلمی بدون نام با بازی جرج کلونی و برد پیت و کارگردانی جان واتس را به دست آورده است که موضوع آن نبردی تبعیض آمیز است.
هما گویا / سی و یک نما – فضای سرد و یخزده، ماشینی که باید مثل زندگی شان هول دهند تا روشن شود، رنگ ها و... همه چیز سرد و بی روح است، حتی تلنگر رسیدن به یک زندگی بهتر با پرورش "قارچ". نه بذری که به نهالی برسد، بلکه قارچ.
بوتاکس فیلمی است با قصه ای جنایی که نه ترسناک است و نه مهیج. همه چیز در کمال خونسردی، اما کنجکاوی برانگیز با پایان بندی درست و قابل تامل.
سی و یک نما - پروانه نمایش فیلم «سه روز و سه قتل» به کارگردانی مسعود امینی تیرانی از سوی سازمان سینمایی صادر شد.
هما گویا / سی و یک نما – انتخاب عنوان دوپهلوی "زالو" برای این فیلم/مستند هفده دقیقه‌ای از همین ابتدا نشان از یک خشم فروخفته دارد که اگر منطقی هم باشد، در نبود یکی از دو کارآکتر داستان، چندان دلنشین و منصفانه نیست، اگر چه من در تمام طول فیلم توجهم به پدری بود که ناله می‌کرد و بیشتر از آنکه آسیب برساند، آسیب می‌دید.
