سی و یک نما - هرسال به شب میلاد حضرت مسیح و جشن های کریسمس که می رسیم یک اتفاق " جان گز" وجودم را میگزد. "عملیات کربلای ۴" تلخترین اتفاق جنگ ایران و عراق که با وجود اینکه لو رفته بود اما انجام شد و هنوز هم معلوم نیست که در این عملیات چه تعداد شهید شدند. اما وقتی دستهای بسته ی ۱۷۵ شهید غواص خط شکن را در نظر می آورم، ناخودآگاه دست های بسته به صلیب حضرت عیسی مسیح هم جلوی نظرم عیان می شود. شاید حکمتی بوده تا آنها در روز میلاد این پیامبر دست بسته جان دهند.
الهام چنانی - نمايش نامه ی "چه كسي از ويرجينيا وولف مي ترسد؟" يكي از آثار مطرحِ ادوارد فرانکلین آلبي، درام نويسِ شهیر آمريكایی است که با تاثیر از تئاتر ابزورد به نقد روابط انسانی در جامعه ی خودش می پرداخت.
سی و یک نما* - ترومن کاپوتی نویسنده ی معاصر آمریکایی متولد ۱۹۲۴ است. "صبحانه در تیفانی" از آثار برجسته ی اوست که خودش در این باره می گوید: "تا به حال هیچ وقت به این اندازه به آن چه که می خواستم به آن برسم نزدیک نشده ام".
سی و یک نما - در حالی‌که این روزها، مرگ سرمایه‌های فرهنگی و هنری بخشی از روزمرگی ما شده است، اما باز هم به آن عادت نکردیم و هر بار داغمان از غم فقدان‌شان، تازه و تازه‌تر می‌شود. "هاله مشتاقی نیا" از نویسندگان و نمایشنامه‌نویسان برجسته‌ی کشور امروز در سوگ استادی نشسته که رفتنش ما را هم متاثر کرده است؛ نویسنده و فیلمنامه‌نویس بزرگی که از نوشته‌های او در قالب تصویر، خاطرات بسیاری داریم:
سی و یک نما - درهای ساختمان موزه ای که سال ها پیش اردوگاه مرگ بوده به روی زن و مرد بازیگری باز می شود. این دو تنها بازماندگانِ آن قربانگاه هستند که از آن جا فرار کرده بودند. از منظر این دو، ارواح کشته شدگان که بازیگرانی بودند با فعالیت های ضد فاشیستی، فراخوانده می شوند و در جهانی وهم آلود نمایشی را که مجبور بودند زیر شکنجه بازی کنند تا زنده بمانند،دوباره جان می گیرد.
هاله مشتاقی نیا*-نمی شود در فضای تئاتر نفس کِشید، کار کرد، زندگی کرد، با نگاهی اجتماعی از معضلات نوشت و آن وقت، در بزنگاهی که خودمان در آن گیر کرده ایم، سکوت کرد... این "سکوت" خطرناک تر از هر که و هر چه است...
سی و یک نما * - "بعد از هرگز" اولین نمایش نامه ای است که از من در سال هشتاد وسه منتشر شده است. البته بعد از کتابِ" آینه ی جی. دی. سلینجر" که پایان نامه ی تحصیلی ام بود که پرداختِ دراماتیکِ داستان های جی.دی.سلینجر است و به تشویق استادم آقای اصغر عبداللهی منتشر شده بود.
نزهت بادی * - نمایش "دیور" نوشته هاله مشتاقی نیا و کارگردانی آریان رضایی درباره دشواری‌های برقراری تعامل میان انسان‌های معاصر است که هرچند راه‌های ارتباطی روزبه‌روز گسترده‌تر و متنوع‌تر می‌شود، اما افراد همچنان ناتوان از درک متقابل یکدیگر هستند و نمی‌توانند با هم گفت‌وگو کنند و برای مشکلاتشان راه حلی پیدا کنند. از این رو انتخاب رویکرد تعاملی برای چنین تئاتری کاملاً هوشمندانه به‌حساب می‌آید و چنین ایده جسورانه‌ای به مخاطب این فرصت را می‌دهد تا آنچه را که در صحنه در حال دیدن است، خود نیز تجربه کند و داستان از قالب نمایشی صرف خارج شود و کارکرد واقعی برای زندگی به دست آورد.
سی و یک نما – در تعطیلات نوروزی و تنها فرصتی که تهران مجال دارد تا نفس بکشد، دیدن یک نمایش خوب آن هم بی دغدغه ترافیک رسیدن به محل اجرا،به نظر غنیمتی است.هاله مشتاقی نیا درباره تازه ترین نمایشی که نوشته چنین می گوید:
