هما گویا (سی و یک نما)- به یکی از محرومترین نقاط کلان شهر تهران رفته ام. جائی که هنور بعضی از کوچه های تنگش لوله کشی گاز ندارد. قبلا یک بار از برنامه "در شهر" خواسته بودم تا گزارشی از این محله در حومه "نصیرآباد" تهیه کنند اما ون این برنامه حتی نتوانست وارد این کوچه های غیر معمول بشود و خرابی ها عدم لوله کشی گاز را هم توجیه می کرد. خیابانهای اصلی جوی های بزرگ و لجن گرفته ای دارد که از آنها به جای باکس آشغال هم استفاده می شود. به اطرافم توجه بیشتری میکنم . این محل چقدر بچه دارد! همان هایی که قرار است آینده کشورمان را بسازند! در این میان چشمم به مغازه کوچکی می افتد با ویترین شیشه ای مستتر شده رنگ روغن و درب نیمه بازی که با یک چادر برزنتی پوشانده شده است. روی شیشه مغازه نوشته شده: "آرایشگاه فاطماگل (ویژه بانوان)".به فکر فرو میروم و تاسف می خورم....
هما گویا (سی و یک نما )– در سرمای استخوان سوز خود را به تالار وحدت رساندیم. فکر می کردیم به دلیل تعطیلی ها، خیابان ها خلوت تر از روزهای عادی باشد اما نبود. مردم برای تشییع مرتضی احمدی عزیز آمده بودند. هنرمندان هم همینطور و جالب اینکه فوتبالی ها را بیشتر می دیدیم تا هنری ها را و البته خیلی ها را که انتظار داشتیم حتما ببینیم، نمی دیدیم. خوب که نگاه می کردی انگار صاحب عزا تیم پرسپولیس بود تا جامعه هنرمندان. رادیوئی ها، دوبلورها، سینمائی ها، هم بودند و هم....نبودند!. هنرمندان قدیمی هم آمده اند، بهمن مفید هم آمده. جوان های هنرمند را خیلی نمی بینیم اما رادیو هفتی ها هستند.
هما گویا (سی و یک نما)-از دیشب تا امروز برای درگذشت مرتضی احمدی بزرگ در ذهنم دنبال کلام می گردم . با خودم می گویم که این چند وقت اخیر چقدر سوگواره و یادواره نوشتیم و چقدر نوشته هایمان شبیه هم شده و گاه تکرار مکررات و گاه خسته کننده!
هما گویا (سی و یک نما)همین که بازیگر اصلی فیلم محمدرضا شریفی نیا است ودر عین حال کارگردان فیلم هم مسعود دهنمکی نیست، کافیه تا موضوع فیلم را حدس بزنم. نیاز به هیچ زمینه ذهنی و کنجکاوی هم نیست چراکه این نوع سناریوها شده امضاء آقای شریفی نیا. البته هیچ چیزغیر ممکن نیست. شاید اتفاق فوق العاده ای افتاده و بار دیگر این هنرمند در مرز شصت سالگی به خودش آمده و توانائی هایش را محک زده است. فقط کافی است که نگاهی به بازی های دهه هفتاد خود داشته باشد تا بداند چقدر به خودش ظلم کرده است در این سالهای اخیر. در دهه هفتاد ما برای حضور این بازیگر در یک فیلم ارزش خاصی قائل بودیم وبودن او به فیلم رونق مضاعفی میداد. چقدر لذت می بردیم از بازی های درخشانش در "شیدا" ی کمال تبریزی و یا "لیلا" ی داریوش مهر جوئی، "برج مینو" ابراهیم حاتمی کیا و یا آدم برفی داوود میر باقری.
سی و یک نما --شاید سوپر استارهائی چون محمدرضا گلزار، مصطفی زمانی و یا مهناز افشارو طناز طباطبائی را بیشتر با چهره های زیبایشان به خاطر بیاوریم اما هر چهار بازیگری که از آنها نام برده شد در کارنامه کاری خود بازی درخشانی دارند که در حق آن ظلم شده است و منتقدین و داوران زمانی به این کیفیت خلق شخصیت آنها اعتراف کردند که دیر شده بود(گفتنی است که این چهار مورد به عنوان نمونه انتخاب شده است.
هما گویا (سی و یک نما) – سال 1362 بود و من یه دختر دبیرستانی. مهمون بودم خونه ی یکی از بستگان تو خیابون میرعماد ، رو به روی بیمارستان مهراد.
هما گویا (سی و یک نما) – بوسیدن روی ماه همایون اسعدیان مرا به دنیای دیگری می برد. دنیائی که در آن گم می شدم. دنیائی تقسیم شده بین دو مادر که نمونه ای از هزاران هزار مادر بودند. حال شیار 134 با دلم آن کرد که باید می کرد. این بار من گم شدم. من در بازی مریلا زارعی گم شدم. من شیار 143 را در بازی مریلا زارعی گم کردم. مریلا زارعی که دیگر "الفت" شده بود، خود الفت.
هما گویا (سی و یک نما )– روزهای سخت هنرمند خوب تئاتر در بیمارستان پارس تهران در میان هیاهوی خبرهایی از روزهای سخت مرتضی پاشائی کمرنگ شده بود این روزها. نمی دانم مجید بیشتر نگران مرتضی بود یا مرتضی نگران مجید. اما هر دو خسته بودند از این همه درد و لابد امشب دارند آسوده برای هم درد دل می کنند.
هما گویا (سی و یک نما)- "تا همین جا هم خیلی مرد است که دوام آورده". این جمله ی من نیست. این حرف را دکتر تاج الدین یکی از پزشکان بیمارستان بهمن می گفت. سه شب پیش که حالش بدتر بود منتظر بودند تا بیمارستان خلوت باشد تا اگر لازم است به دستگاه تنفسی وصل شود. وضعیتش خیلی بد بود اما دلیل ملاقات ممنوع شدن مرتضی صرفن تشدید بیماری نبود بلکه شلوغی ها بود و عکس های خودمانی و سلفی. مستقیم از حالش با خبر بودم و می دانستم نه آنکه می گوید به رحمت خدا رفته راست می گوید و نه آنکه می گوید حالش بهتر است. و من هیچ چیز برای گفتن و نوشتن نداشتم. صدای پر احساسش توی گوشم بود اما قلم به دستم نبود و آن چیزی که خیس می شد نه کاغذ بلکه کیبورد بی احساسی بود که هرگز قلم نمیشد.
هما گویا (سی و یک نما)-صحبت های چند روز اخیر "پرویز بهرام" و گفتگوی وی با خبرگزاری ها و همچنین واکنش همکار قدیمی وی "جلال مقامی" به گلایه های او موجب شد تا نگاهی دوباره به جایگاه دوبله در ایران داشته باشیم و احترام و قدرشناسی مان را نسبت به پیشکسوتان این هنر فراموش نکنیم.
